Cieszy bramka do przerwy. Zdecydowanie na nią zasłużyliśmy. Może jeszcze uda się coś wyciągnąć z tego meczu. Druga połowa na pewno będzie trudna. Nawet grając w 10 potrafimy tworzyć groźne akcje, zachować trzeźwość przy posiadaniu piłki, zwolnić jeśli trzeba, więc pokuszę się o stwierdzenie, że będziemy walczyć o 3 pkt.
Najbardziej niesmaczne po pierwszej połowie jest to, że sędzia główny podchodzi do monitora VAR, który na starcie ma dla niego zatrzymaną klatkę z momentu, kiedy stopa Jones’a jest zatrzymana na łydce Udogie. Zero obiektwności, a mówię to dlatego, że VAR powinien głównemu pokazać najpierw całe starcie od początku do końca z dwóch ujęć.
Jones miał dużego pecha, bo jego noga ześlizgnęła się po piłce i starał się zrobić wszystko, aby zminimalizować impet. Sędzia się z czerwonej wybroni, ale na pewno były podstawy, aby pozostać przy żółtej. Sposób w jaki sędziemu jest to zaprezentowane przez VAR - żenujący.
Druga sprawa - spalony Díaza. Jak kibic ma to obiektywnie ocenić? Pokazali jakąś stop klatkę, z której wynika, że nie było wyraźnego spalonego. Nie rozrysowali żadnych linii. Coś się pozmieniało w przepisach, że już nie ma tych linii w transmisji TV? Oglądam na Sky Sports.
, co Tottenham chwilę później wykorzystał. Druga połowa była jednostronna, bo też nie tylko dyskusyjne wyrzucenie Diogo Joty z boiska, ale też masa innych, mniejszych decyzji arbitra spowodowała, że musieliśmy grać w ustawieniu 5-3-0, co wychodziło nam bardzo dobrze. Tak naprawdę to był pojedynek na miarę starcia nielicznych Spartan z całym ogromem armii perskiej pod Termopilami, bowiem to był de facto pojedynek 12 przeciw 9. Szacunek ogromny, bo minimalna porażka w takim stylu, w sytuacji gdy rywalizowaliśmy nie tylko ze Spurs, ale także z sędziami, smakuje jak zwycięstwo.
